ΕΜΦΥΛΙΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ.

Η σαγιονάρα σφύριξε σαν πύραυλος πάνω από το κεφάλι μου κι ίσα που πρόλαβα κι έσκυψα να οχυρωθώ πίσω απ’ τη πλάτη του καναπέ προσπαθώντας να ηρεμίσω τον εξαγριωμένο εχθρό. Ο πόλεμος είχε ανάψει για τα καλά. Προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός πρόλαβα να ψελλίσω.

- Δεν σου είπα να μην ξαναβάλεις ειδήσεις!

- Να ενημερωθούμε ρε γυναίκα, να ξέρουμε τι μας γίνεται.

- Και να μου μαυρίσει εμένα πάλι η καρδιά μου. Να μπεις στο Ιντερνέτ σου να ενημερωθείς, αλλά εκεί άλλα κοιτάς.

-Δε μπορώ. Εκεί όλο αυτοκτονίες βλέπω και μου ανεβαίνει η πίεση.

- Να πας δίπλα στο δωμάτιο των παιδιών.

- Να πάθω τίποτα να πάω σα το σκυλί στ’ αμπέλι. Ξέρω αυτό θέλεις. Πέρασα στην αντεπίθεση.

- Και είπες να ξεκάνεις εμένα ύπουλο φίδι.

- Να ξέρουμε τι μας περιμένει ρε άνθρωπε.

- Τόσο καιρό δεν βλέπεις τι μας περιμένει; Μα που να ιδείς, σ’ αφήνει το πιοτό;

- Τα πράγματα γυναίκα αλλάζουν κάθε μέρα.

- Προς το χειρότερο βλάκα ε! βλάκα. Θεέ μου παντρεύτηκα ένα πανηλίθιο. Χαράμισα τα νιάτα μου δίπλα σ έναν χαζό. Και μου το ’λεγε η μάννα μου να μη σε πάρω.

-Αϊ στο διάολο κι εσύ και η μάνα σου η Πασοκτσού.

Στα πολεμοφόδια τώρα προστέθηκαν και μπρίκια, κατσαρόλια και έτερα κουζινικά. Προ του επερχόμενου κινδύνου τράπηκα σε άτακτη φυγή στο καφενείο του Τάκη του συγχωριανού. Δε θα τις χάσω είπα με τίποτα τις νέες εξαγγελίες του Πρωθυπουργού. Όμως κι εκεί η τηλεόραση ήταν κλειστή.

-Ανοίξτε ρε παιδιά τη τηλεόραση, καινούργια κυβέρνηση έχουμε.

- Παράτα μας ρε Καστρινέ μη μας μαυρίζεις την καρδιά.

- Να μην γνωρίσουμε το καινούργιο ρε αδέρφια;

- Να σου το πούμε εμείς το καινούργιο:

- Ν’ ακούσω.

- Το ίδιο με το παλιό. Έχουν βαλθεί να μας ξεκάνουν και χρησιμοποιούνε τη προπαγάνδα από την τηλεόραση.

- Τι λέτε ρε παιδιά; Κι εσείς τα ίδια.

- Προχθές που βλέπαμε ειδήσεις δύο συνταξιούχους ήρθε και πήρε το ΕΚΑΒ.

- Και να μη μάθουμε ποιος είναι ο Χαρδούβαλης και τι λέει για τη νέα κυβέρνηση ο Πρετεντέρης , η Τρέμη, κι ο Χατζηνικολάου;

- Ά εσύ είσαι άρρωστος.

- Να ξέρω θέλω ρε παιδιά αν θα χαθεί η θα ορθοστατήσει ποτέ η χώρα;

- Που ήσουνα εσύ αγόρι μου; Ποια χώρα η χαμένη;

«Μην είστε απαισιόδοξοι ρε παιδιά» «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ’ναι » ήταν αυτό που ήθελα να πω. Δεν πρόλαβα όμως, ξεκίνησε κι εδώ ο «εμφύλιος σπαραγμός» και δέχτηκα ομοβροντία νερό απ’ τα ποτήρια.

Μπούτιβας Κώστας - Καστρινός.