ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ.

Πώς να τυλίξω εσένα σε νεκρικά σεντόνια ;

“Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον, τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον, καθελὼν Ἰωσὴφ ἀπὸ τοῦ ξύλου, σὺν Νικοδήμῳ, καὶ θεωρήσας νεκρὸν γυμνὸν ἄταφον, εὐσυμπάθητον θρῆνον ἀναλαβών, ὀδυρόμενος ἔλεγεν· Οἴμοι, γλυκύτατε Ἰησοῦ! ὃν πρὸ μικροῦ ὁ ἥλιος ἐν Σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετο, καὶ ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο, καὶ διερρήγνυτο ναοῦ τὸ καταπέτασμα· ἀλλ' ἰδοὺ νῦν βλέπω σε, δι' ἐμὲ ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον· πῶς σε κηδεύσω Θεέ μου; ἢ πῶς σινδόσιν εἱλήσω; ποίαις χερσὶ δὲ προσψαύσω, τὸ σὸν ἀκήρατον σῶμα; ἢ ποῖα ᾄσματα μέλψω, τῇ σῇ ἐξόδῳ Οἰκτίρμον; Μεγαλύνω τὰ Πάθη σου, ὑμνολογῶ καὶ τὴν Ταφήν σου, σὺν τῇ Ἀναστάσει, κραυγάζων· Κύριε δόξα σοι.»

«Σὲ τὸν ἀναβαλλόμενον, τὸ φῶς ὥσπερ ἱμάτιον»  Ερμηνευτική απόδοση, Ευθύμιος Πριόβολος.

Όταν ο Ιωσήφ, μαζί με τον Νικόδημο, κατέβασε από τον σταυρό εσένα, που φοράς ως ιμάτιο το φως, και σε είδε νεκρό, γυμνό, άταφο, άρχισε θρήνο γεμάτον από πόνο, και κλαίγοντας έλεγε: Αλίμονο σε μένα γλυκύτατε Ιησού! Πριν από λίγο, επειδή σε είδε ο ήλιος κρεμασμένο στο σταυρό, άφησε το φως του και ντύθηκε με βαθύ σκοτάδι, και η γη εσείετο από φόβο, και του ναού το παραπέτασμα σκιζόταν στα δύο. Αλλά, να, τώρα βλέπω ότι για μένα δέχτηκες να υποστείς αυτόν το θάνατο με τη θέλησή σου. Θεέ μου, με πιο θάρρος θα κηδεύσω εσένα τον αθάνατο; Και πώς θα τολμήσω να τυλίξω, εσένα τον αχώρητο, σε νεκρικά σεντόνια ; Πώς δε να αγγίξω το πάναγνο σώμα σου με τα μολυσμένα χέρια μου; Ή, ποια θρηνώδη άσματα να ψάλλω στην εκφορά σου, εύσπλαχνε Κύριε; Δοξολογώ τα πάθη σου, υμνολογώ και την ταφή σου και, μαζί με την ανάστασή σου, κραυγάζω, δόξα σε σένα Κύριε

            Ελεύθερη Ποιητική απόδοση του Κώστα Καστρινού.

Μέσα σε κάθε εκκλησιά κι ερημικό ξωκλήσι

λουλούδια θα σιγοθρηνούν τ' Άγια σου τα Πάθη.                 
Σε κρίνα του επιτάφιου δεν βρίσκει ο πόνος λύση

ήταν και θα’ναι κοφτερό του στεφανιού τ΄ αγκάθι.